Het verhaal achter het project

"We gaan niet alleen kennis brengen, maar ook kennis halen"

In juni 1998 kwam Djula met haar gezin naar Nederland vanuit Bosnië waar zij opgroeide. Haar ouders leerden Djula al op jonge leeftijd klaar te staan voor andere mensen. “Door te geven, word je beloond met een gevoel van warmte”. Haar missie is, “iets betekenen voor de medemens”. Een manier van leven die Djula deelt met haar man en haar dochter.

Inzamelactie's
Samen met haar man heeft zij al meerdere, zoals zij het zelf graag noemt ‘ humanitaire’ acties ondernomen. Het inzamelen, opsturen of brengen van levensmiddelen, kleding, computers of speelgoed naar het land waar zij is opgegroeid, neemt Djula zelf ter hand. Zij wil graag ervan overtuigd zijn dat de spullen terechtkomen bij mensen die de hulp echt nodig hebben. De armoede in het land dat door de oorlog verscheurd werd, doet haar pijn. “Niet iedereen profiteert van de wederopbouw. Sommige mensen zijn zelf niet in staat, door het wegvallen van de hele familie, de draad weer op te pakken, of doen soms uit trots de toegestoken helpende hand weigeren.”

Een tweede kans
Vijf en half jaar lang, mocht Djula, als vluchtelinge haar geboorteland niet bezoeken. In die tijd heeft zij in Nederland, samen met haar man en dochter de levensdraad weer te weten oppakken. Hoe moeizaam dat soms ook verliep, hoe vaak zij ook dacht aan het leven dat zij in Bosnië noodgedwongen achterliet, hoezeer ze haar familie ook miste, Djula wilde de tweede kans die haar gezin kreeg met beide handen aangrijpen.
“Geniet van alle mooie momenten en kansen die je hebt, het kan zo voorbij zijn”.

Vastberadenheid
Het verblijf in het asielzoekerscentra was een zware opgave voor het gezin van Djula. Ze mochten, vanwege hun verblijfsstatus, officieel geen taallessen volgen. Het weerhield haar niet ervan om contact met mensen buiten het asielzoekerscentrum te gaan zoeken. Samen met haar man, zocht Djula naar andere oplossingen en melden zij zich aan als vrijwilligers bij een Speel-o-theek In Winschoten. Zodoende kregen ze meer contact met mensen die hen hielpen om Nederlandse taal te leren. Het staat symbool voor de vastberadenheid waarmee zij zaken aanpakt.

Kosta Popov
Met deze vastberadenheid is zij een nieuw project begonnen waarvan zij Radar graag deelgenoot maakt. Door haar werk bij Radar met mensen met een verstandelijke beperking en de ‘ Humanitaire’ acties kwam zij in Bosnië in aanraking met Selma Mesanovic. Zij werkt op de afdeling voor Documentatie en Educatieve innovatie van de stichting Kosta Popov. Een stichting die gericht is op behandeling en het geven van onderwijs voor kinderen en jongeren met bijzonder behoeften. Het veranderde haar inzichten.

Een van haar eerdere projecten, het schenken van computers aan een school in Tuzla, leverde veel publiciteit op. De kranten en het lokale tv station in Tuzla besteedde uitgebreid aandacht aan de actie. In Nederland waren de computers afgeschreven en zouden ze bij het grof vuil zijn beland, in Bosnië werden de computers dankbaar ontvangen. Haar eerste gedachten bij het nieuwe project waren dan ook dat wij daar voornamelijk onze kennis naar toe gingen brengen.
Maar door haar contacten met Kosta Popov leerde zij dat het instituut door heel Bosnië en ex-Joegoslavië bekend staat om haar kennis op het gebied van Autisme. Zij ondersteunen onder andere in het reguliere onderwijs leraren in het omgaan met autistische kinderen. Daarnaast hebben zij meerdere projecten met stichtingen in Europese landen zoals, Zweden, Italië en Portugal.

Wij gaan niet alleen kennis brengen, maar ook kennis halen
Bij Kosta Popov zag Djula hoe men daar met weinig middelen veel bereikt heeft. In Bosnië is het gewoon dat mensen op elkaar zijn aangewezen, elkaar willen helpen of, waar nodig hun omgeving om hulp vragen.
Het betekende een ommekeer in het denken van Djula en dus ook voor dit project. “Wij gaan niet alleen kennis brengen, maar ook kennis halen”. Dat zal ook de waarde zijn van dit project voor Radar.