woensdag 6 januari 2016

Wordt vervolgd?

Eigenlijk zijn we iets vergeten, concluderen Djula, Frans en ik na de inspiratiebijeenkomst, waarop een terugkoppeling wordt gegeven over de ervaringen en de eerste resultaten van het werkbezoek aan Tuzla. Een fotoreportage is het laatste wat er nog gepost is, daarna is het stil op dit blog. De lezers blijven zo wel erg in het ongewisse wat het werkbezoek aan Tuzla heeft opgebracht. Tijd dus om daar nog wat aan te doen.

Ik ben die middag hevig onder de indruk als ik Djula, Patrick, Angelien en Peter hoor vertellen over hun bezoek aan de school Kosta Popov en over het huisbezoek aan Asmir.  De aanwezige toehoorders op de inspiratiemiddag, die Radar maandelijks organiseert, krijgen te horen hoe Asmir en zijn familie een stap hebben kunnen zetten in zijn zelfstandigheid. Hij draaide dagelijks talloze rondjes op het kleine balkon van hun 9-hoog appartement. Het gezin kreeg hier het 'heen en weer' van. Na de afname van de ZRM-schaal en de SIS, werd er besloten om meteen tot actie over te gaan. Er werd een ondersteuningsarrangement opgesteld, waarna Lilian en de maatschappelijke werkster met Asmir aan de slag gingen. Sindsdien helpt hij zijn moeder met het doppen van boontjes in plaats van de hoeken van het balkon uit te trappen. Hoe eenvoudig kan het zijn zou je zeggen!


Het is een van de verhalen, maar ook de professionaliteit en deskundigheid van de 8-koppige delegatie die mij menigmaal kippenvel bezorgt. Als ik op zoek ga naar het waarom daarvan, weet ik dat ik niet ver hoef te zoeken. Ik ken mijn innerlijke drijfveer om mensen te helpen en deze verhalen refereren heel sterk daaraan.













Djula neemt als eerst het woord tijdens de inspiratiemiddag. Naast het verantwoorden van de doelstelling is wat mij betreft de lijst met 'prikkelende resultaten die uitnodigen tot vervolgstappen' het meest intrigerende. Wat gaat er nu verder gebeuren met al die indrukken, resultaten, informatie die achtergelaten en opgehaald is en de verhalen met open eindes? 

  • De tools die op verschillende werkgebieden werden aangeleverd, leveren al resultaten op. De muur waarachter begeleiders op Kosta Popov zich ingegraven hadden werd daardoor soms snel, soms beetje bij beetje, tot gruis verpulverd. 
  • Er worden gesprekken gevoerd met de lokale bedrijven en er is zelfs al een werkplek voor een cliënt bij een lokale bakker. 
  • Op het gebied van methodisch- en cyclische processen en ervaringsordening is een werkgroep ingericht bij Kosta Popov die na de schoolvakantie aan de slag is gegaan. 
  • Tijdens het bezoek aan Tuzla zijn huisbezoeken geweest waarbij cliënten geobserveerd werden om o.a. te kijken hoe zij zich gedragen in hun eigen omgeving. Zo kon het moeilijk gedrag op Kosta Popov vergeleken worden met het gedrag thuis. Voor begeleiding en voor de thuissituatie waren dit waardevolle momenten. Ook om samen te gaan werken en van elkaar te leren. Aan die huisbezoeken wordt nu een vervolg gegeven door Kosta Popov.
  • Er is een project gestart, 'De preventie van geweld', waar gebruik wordt gemaakt van kennis die gedurende het werkbezoek is verworven. Er zijn 9 kinderen waarmee men in de loop van het schooljaar aan de slag is gegaan. 
  • Tijdens huisbezoeken blijkt dat het afnemen van de combitool ZRM/SIS en de gecombineerde afname van ZRM/SIS vergaande inzichten oplevert. Om tot verdere acties te komen lijkt betrokkenheid van ervaren medewerkers van Radar noodzakelijk. 
  • De POS laten invullen door professionals, ouders en cliënten. De uitkomsten nodigen uit om daarmee in de toekomst richting Tuzla door te gaan. 
  • Arnold is op afstand bezig met het managementteam van Kosta Popov om te kijken naar de sterke en zwakke punten van hun organisatie. Wat zijn hun successen en de bedreigingen. Begin september heeft Arnold een SWOT-analyse van hen ontvangen waarop hij uitgebreid feedback heeft gegeven.  Daar blijkt dan toch wel uit dat hulp op afstand alleen niet voldoende is.
  • Eventueel een vervolgbezoek aan Tuzla om samen strategiesessies te doen. Een voorbeeld hiervan is de campagne ‘schoolverlaters’ die er wellicht vanuit de gemeente Tuzla wordt opgestart. De zorg en verantwoordelijkheid van de gemeente voor deze cliënten is geregeld vanaf 7 en uitlopend tot 18/ 21 jaar. Daarna krijgen cliënten geen enkele ondersteuning meer en worden ze aan hun lot overgelaten. Dit blijk een groot probleem te zijn bij alle organisaties die er zijn bezocht. 
  • Eind oktober is er een ronde tafel in Tuzla georganiseerd met als thema, "De weg naar onafhankelijkheid - onderzoek naar de houding van jongeren met een handicap en hun families over de rechten en kansen van gehandicapten in de regio”.  Op basis hiervan heeft Lotos een programma ontwikkeld met een groep van 15 jongeren met een handicap en 15 van hun familieleden, om zo hun individuele zelfstandigheid te verhogen.
  • Ondertussen is LOTOS al in Maastricht op bezoek geweest om kennis te maken met onze organisatie. 
 
Er is dus wel wat werk aan de winkel in Tuzla voor organisaties als Kosta Popov en LOTOS. Dat in samenwerking met de gemeente want als ik het goed begrijp moeten de geldelijke middelen vooral van hen komen. Maar ik begrijp ook dat zij, Kosta Popov en LOTOS, in dit stadium, steun in de rug nodig blijven hebben en daar lijkt voor mij toch nog een mooie taak voor de delegatie weggelegd. Het veranderingsproces moet je blijven voeden zodat degene in Tuzla die al uit de startblokken zijn geschoten ook anderen mee kunnen nemen in het proces. Die duw kunnen we met de huidige communicatietechnologie soms heel goed op afstand geven, maar soms moet je ook zelf gaan proeven hoe het met de ranken gesteld is. 
Wordt vervolgd?

 




maandag 29 juni 2015

fotocollage




Eindelijk krijg ik Sacha aan het lachen



Voor Lilian vond afgelopen vrijdag de laatste workshop plaats bij Kosta Popov. Ze is behoorlijk moe op het einde van de enerverende week in Tuzla maar haar nieuwsgierigheid naar de resultaten van afgelopen week overwinnen.



Lilian vertelt:
Benieuwd en ook een beetje moe begin ik aan de voorbereiding voor de laatste workshop. De schoonmaakster begroet me, zoals elke morgen, met een glimlach. Ze vertroetelt mij iedere dag een beetje met een glaasje water of ze helpt met het zoeken naar een extra kabel die ik nodig heb.

Gisteren begon ik met een heel actieve groep mensen. De tweede echter was overwegend passief. Ze namen vooral een luisterend houding aan, maar zeker niet minder geïnteresseerd. Hierdoor kon ik meer de diepgang brengen bij het analyseren van de video-opnames die ik gemaakt had tijdens mijn interviews. Ikzelf zag daardoor ook weer nieuwe dingen, die ik vervolgens kon verbinden met emotionele ontwikkelingen. Ik ben benieuwd wat ik vandaag zal aantreffen.

Lilian aan het werk


Vandaag is de juf van Emir erbij. Ik heb haar de hele week niet meer gesproken. Ik ga haar dus nu zeker actief inzetten bij het bespreken van de casus. In de eerste pauze komt Selma vragen of ik genegen ben met de juf naar haar klas te gaan en te zoeken naar praktische oplossingen. `Tsjakka' daar is het eigen initiatief nemen, dat is waarop ik heb gewacht. Ze heeft al een aantal goede ideeën uitgeprobeerd en met deze als uitgangspunt en kijkend naar de emotionele leeftijd waarop Emir functioneert, komen we tot mooie en werkbare aanvullingen.

“Is een eigen prikkelarme hoek in de klas, nabij de juf een idee of een koptelefoon? Nee, iets op zijn hoofd vindt hij akelig, van tekenen op de verwarming naar een groot eigen prikbord die we in zijn hokje hangen, met daarop veel papier. Hiermee voorkomen we dat hij de associatie gaat leggen ' ik mag op iedere muur verven'. Een voorwerp als verwijzer voor individuele tijd en eentje voor tijd in zijn veilige hokje”.

Zo komen we samen van het een idee op het andee idee. De juf van Emir is opgelucht. Zij voelt zich gesterkt en zelfverzekerd en ik ben blij dat we een goede oplossing hebben gevonden voor Emir. Maar zeker ook blij dat zij initiatief heeft genomen.

Ik ga weer terug naar de groep. Sacha heeft eigenlijk nog niks gezegd, hij laat veel (negatieve) lichaamstaal zien. Ik vraag hem meteen naar zijn mening. Dat helpt hem over de drempel want hij schiet helemaal los. Voorzichtig manoeuvrerend ga ik de discussie met hem en de groep aan.

“Het is makkelijk als je individueel werkt. Ik heb 3 van zulke kinderen in de groep en de deur moet op slot als ik alleen ben. Wat als je je aan het schoolprogramma moet houden?” De leerkracht naast hem moet ervan huilen. We kunnen dit nu niet oplossen, maar wel de eerste stappen zetten in het gewoon doen!

Er is veel vraag naar seksuele ontwikkeling. Peter( dank je wel!) en ik hebben dinsdagavond tot na middernacht een vertaling gemaakt van een schema over de seksuele ontwikkeling. Voor het eerst laat ik de doos Totale communicatie uitgebreid zien. Lachen alom. Dan zien ze enkele pikante foto’s over mannen (het gaat nog steeds over seksuele voorlichting). Eindelijk krijg ik Sacha aan het lachen. Hij komt niet meer stil en laat iedereen de foto’s  zien. Wat een heerlijke ontspannen afsluiting en de doos met materialen die blijft in Kosta Popov ....thats for sure.


Op avontuur met een blinde gids



Angelien en Patrick hebben afgelopen week heel wat huisbezoeken afgelegd bij het afnemen van de SIS en POS. Dat levert natuurlijk ook de nodige anekdotes op. Zoals het interview met Erdwin, een jongeman van 23 jaar. Hij is student fysiotherapie en vanaf zijn 20ste blind door diabetes-glaucoom. Een aandoening die vrij veel in Bosnië voorkomt.
Tijdens het interview laat hij zien hoe hij samen met een andere blinde vriend met een scooter racet op een voetbalveld. Jack-ass op z’n Bosnisch.

De geïmproviseerde routebeschrijving


Vervolgens reizen beiden verder het binnenland van Bosnië in, begeleidt door een blinde gids.
Gelukkig krijgen zij een  geïmproviseerde beschrijving van de route mee die niet helemaal juist blijkt te zijn.Met wat over en weer telefoneren wordt de plaats van bestemming uiteindelijk bereikt. Daar woont de 23-jarige blinde jonge vrouw Melizza die bij haar ouders en broer woont. Zij is afgestudeerd als  fysiotherapeute. Na haar afstuderen heeft zij een half jaar gewerkt maar is sinds die tijd werkeloos. Ze spreekt accentloos Engels.
Het hele gezin leeft in een klein huisje; een slaapkamer voor de ouders en een huiskamer van 6 bij 3 meter. Op de grote hoekbank slaapt zij met haar broertje van 18.
Melizza slaapt heel weinig en ze “ kijkt” vaak tot diep in de nacht naar tennis op de TV. Het stoort haar broer niet.
Tijdens ons interview blijkt dat Meliza een intelligente vrouw is die behoefte heeft aan een netwerk om haar heen. Daar proberen Angelien en Patrick alvast een begin mee te  maken.