De zondag begint voor de delegatie bij de vereniging voor blinden waar in een gesprek duidelijk wordt hoe de zorg geregeld is in Bosnië. Het blijkt dat je vooral op jezelf bent aangewezen als je een beperking hebt. Hulp is meestal ver te zoeken.
Aansluitend vindt er een drietal interviews plaats waarin naast het levensverhaal op individueel niveau, de zelfredzaamheidsmatrix (ZRM) en de Supports Intensity Scale (SIS) wordt afgenomen.
 |
| In gesprek met Mihovil Lucic |
Mihovil werd op z'n 22ste gemobiliseerd en kwam terecht in een speciale eenheid van het Bosnische leger. Na een jaar gaat het helemaal mis wanneer een granaat in zijn directe omgeving explodeert. Meer dood dan levend wordt hij naar de Duitse stad München overgebracht waar hij tientallen operaties moet ondergaan. Er wacht een revalidatie periode van ruim 2,5 jaar op hem.
Er volgt een indrukwekkend en ongelooflijk verhaal waar de Radar delegatie in een later stadium graag op meerdere details wil terugkomen. Voor nu is het belangrijk te weten dat Mihovil sindsdien blind is, inmiddels 17 jaar is gehuwd, een dochter van 14 heeft en een stuwende kracht is binnen de vereniging voor blinden in Tuzla.
Zijn 'expertise' wendt hij aan om anderen blinde mensen te motiveren en verder te helpen met hun leven.
Mihovill is 'een beetje eigenwijs' waardoor hij volgens eigen zeggen een enorme mate van zelfredzaamheid heeft opgebouwd. Zo'n tweemaal jaarlijks heeft Mihovilnachtmerries. Hij droomt dan van die nacht dat 30 soldaten van zijn peloton de dood vonden bij een aanslag. 30 soldaten die samen nog geen 650 jaren oud waren. Dat zijn de momenten dat hij echt iemand nodig heeft en zijn echtgenote hem er doorheen sleept. Voor het overige hebben anderen hém nodig. Zo voelt hij dat althans, en dat voelt goed!
 |
| Huisvesting vereniging voor blinden in Tuzla |
Lilian ( gezinsondersteuning en gedragsproblematiek) brengt een huisbezoek bij Emir.
We halen Salena, de juf van Emir op, en stoppen halverwege om even te eten. Tijdens het eten en later in de bus kan ik uitgebreid met Salena praten over het probleemgedrag van Emir. Gedrag dat hij op Kosta Popov toont en soms in mildere mate thuis.
De moeder van Emir brengt hem dagelijks naar school ( Kosta Popov ) waar hij vier uur verblijft. Koste Popov kent geen gezinsondersteuning.
Emir is bijna 14 jaar, heeft een laag niveau, een spraak/taalstoornis en epilepsie.
Het probleemgedrag van Emir uit zich vooral door niet te communiceren, overal op te tekenen , voedsel uit prullenbakken halen en opeten. Pennen maakt hij kapot , likt erop en hij wil ze graag opeten. Daarnaast voert hij zijn taken niet uit en bij het corrigeren van zijn gedrag begint hij te schreeuwen of hysterisch te lachen.
 |
| Djula, Salena en Lilian in een voorgesprek |
Tijdens het huisbezoek reageert Emir verrassend rustig.
Hij vindt het filmen met de Ipad erg interessant. Ik laat hem zien wat ik heb gefilmd en ik mag naast hem zitten en aanraken. Hij raakt wel opgewonden.
Ik film zijn interacties met de juf, met zijn moeder, zijn zus en Djula. Ikzelf zoek ook de interactie met hem.
Hij raakt geobsedeerd door mijn pen. Hij krijgt van mij een andere en samen tekenen we. Hij doet mij na. Hier zie ik ook uiteindelijk zijn probleemgedrag. Hij zal en wil mijn pen hebben, wil hem afpakken, vliegensvlug en maakt dreinende eisende geluiden. Hij ijsbeert weg en komt weer terug. Dit escaleert verder na het tekenen als hij de pen uit elkaar haalt, op zijn handen schrijft en zijn moeder de pen wegpakt en in prullenbak gooit. Hier herkent de juf het probleemgedrag van school.
Ik kom veel te weten over zijn gedrag, zijn sociaal/ emotionele ontwikkeling (SEO) en zie hier mogelijkheden/aandachtspunten vanuit wat goed gaat en waarom het goed gaat.
Ik zie een moeder die thuis de situatie aanpast. Ze biedt hem veel veiligheid, door haar structuur in handelen. Ze is de belangrijke verwijzer voor Emir.
Deze week gaan we samen verder met uitdiepen van zijn gedrag en vanuit de mogelijkheden, een plan van aanpak maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten